Od Christophera (CD Moonlight): Osobliwy urok

 Nie mogliśmy oderwać od siebie wzroku. Teraz przez dłuższą chwilę miałem okazję dokładnie przyjrzeć się waderze. Znam ją jakieś dwa dni, ale...cóż, trudno to wyjaśnić. W tym momencie widziałem ją zupełnie inaczej niż za pierwszym razem. Błękit oczu wydawał się bardziej osobliwy, niecodzienny. Bardziej niezwykły. Patrząc w niego czułem miłe ciepło, serce szybciej biło...
 Czułem coś takiego pierwszy raz w życiu. Wiedziałem doskonale co to było. I również po raz pierwszy nie miałem pojęcia co zrobić.
 Nie jestem z natury romantykiem. Nie sklecę na poczekaniu wiersza, nie umiem dobrać bukietu ani zaśpiewać ballady. Więc co mam zrobić? Mam naturę raczej filozoficzną. Rozwiązuję problemy poprzez myślenie i odpowiednie działanie. A jak nie umiem...dzielę się nimi.
 Moonlight nie jest jak inne wadery. I ten dzień o tym świadczy. Zwykła wilczyca trzyma na półkach ususzone kwiaty - a ona rogi kirinów, fragmenty kłów mamuta. Zwykła wilczyca nie miesza się w politykę, nie obchodzi ją statystyka ilości zabitych poprzez kłusownictwo istot. A Moonli? Miałem okazję widzieć jak walczy o swoje. Logicznie więc myśląc trafiłem na swoją drugą połówkę.
 Takiej szansy nie można zmarnować. Każdy musi kiedyś znaleźć kogoś, z kim będzie rozmawiał jak z przyjacielem i kłócił jak w starym małżeństwie.
 Bałem się jej reakcji. To naturalne. Ale kiedyś trzeba się odezwać.
 Takiego romantycznego zachodu słońca nie wolno zmarnować na gapieniu się sobie w oczy.
 - Moonli, chyba mam pewien problem...- odezwałem się w końcu z lekkim, niewymuszonym uśmiechem.
 - Słucham? - odparła wadera również się uśmiechając.
 - Chyba się zakochałem.
 - Ja też...
 - Znam tego szczęściarza? - drażniłem się.
 - Widujesz go na co dzień.
 - Naprawdę?
 - Ma jasnoszare oczy i biało-szare futro...
 - Wysoki jest?
 - Raczej średniego wzrostu - Moonlight parsknęła śmiechem. - Ale nadrabia intelektem...
 - No to kim jest ten cwaniak?
 - To ty głuptasie! - wypaliła wadera po czym nagle spuściła głowę zawstydzona.
 Teraz to miłe ciepełko w moim sercu urosło, przezwyciężyło wstyd i oficjalnie zgładziło niepewność. To naprawdę miłe wiedzieć, że ktoś odwzajemnia twoje uczucie.
 Odrobinę się przysunąłem. Moonlight nadal wpatrywała się uparcie w swoje łapy. Szepnąłem jej więc cicho do ucha:
 - Ja też cię kocham...

Czyżby finał romana, Moonli? XD